Enkele weken geleden sprak ik de hoop uit niet terug te hoeven komen op de verbouwing, die aan mijn edele ambachtelijke werkpandje plaatsvindt. Het schrijfwinkeltje groeit uit zijn jasje, dus ik laat er een capuchonnetje bovenop zetten, waar dan alle technische documentatie in kan. Voor een cursus Lakkennis voor Buitendienstmedewerkers bijvoorbeeld. Zoiets is in Duitsland een steigerend succes, en kan hier misschien ook in een behoefte voorzien.

Maar dan moet er eerst flink verbouwd worden. Gelukkig is daar een specialist voor, die mij naast de overeengekomen projectsom ook alle zorgen uit handen neemt. En schilders weten als geen ander dat de meerwaarde niet eruit bestaat, een kwast over een end hout te vegen. De meerwaarde is de regie. “Verkoop nachtrust”, zou de Nederlandse Vereniging Voor Algemene Toelevering NEVAT zeggen.

Nou, voor die regie heb ik zelf steeds bij moeten springen. Anders was het afvoerkanaal van de gaskachel van de woonkamer nu dicht geweest aan de bovenkant. En zat er geen dakgoot aan. Ja het staat er echt: zat er geen dakgoot aan. Ook de trap naar de nieuwe werkruimte stelde de uitvoerders voor verassingen, terwijl de tussenpersoon elders zijn volgende “pikin ´tiswinter-klusje” bijeen aan het bellen was.

Anderzijds is gebrekkige regie juist weer handig: een verdacht veel op asbest lijkend afvoerpijpje (het huisje is anno 1955, een goed huisjaar zou een wijnkenner dan zeggen) heeft niemand aan durven raken totdat de traptimmerbeulen het in mijn afwezigheid uit de weg beukten. Vooraf had ik de projectregisseur er apart op gewezen. Maar niks geen maanmannetjes, nee vol dóórhalen. Toen ik die middag thuiskwam, lag het keurig in dikke plastic zakken verpakt, klaar om naar de afvalverwerking te brengen.
Niet geheel verrassend heet die in Gouda de “Goudkade”, want als milieukundige weet ik natuurlijk wel waar de winst zit. Ik heb trouwens een Geen Asbest-Verklaring. En ik leef nog, vooral in het Themanummer Metaalconservering van volgende keer zal dat ook goed merkbaar zijn!

Projectregie als meerwaarde, en het achterwege blijven ervan als kostenbesparing. Daar ging het over. Pas was er weer een geval van verf die door zonlicht uit elkaar rolde, en dat bij een prestigieus miljoenenproject! Uit laboratoriumonderzoek bleek dat men waarschijnlijk vergeten is de harder toe te voegen. Dat zál toch haast niet???
Maar bij mij waren ze de vergunning aanvraag, de dakgoot, het omleiden van een elektriciteitsaansluiting bij de trapdoorvoer en de schoorsteen vergeten. De steiger bleef wel een paar extra dagen staan. Kon ik mooi aflakken. Maar door een half jaar vergunningvertraging moest dat dus onder transsiberische omstandigheden waar ik columns over schrijf in niets minder dan het Schildersvakblad!!! Niet gedaan natuurlijk.

Nou was ik gevraagd voor een technische column, en is het tóch een bedrijfsvoeringscolumn geworden. Ik hoop mijn leven te beteren… Als het een beetje vordert met die lakcursus komen er vanzelf wel grappige vraagstukjes naar voren. Als coatingtechnoloog kom je allerlei leuke dingen tegen. Zo lang ze maar niet over mijn peperkoeken huisje gaan!

Edward Uittenbroek

Bron: Schildersvakkrant, april 2006