Artikelen Oppervlaktetechnieken september 2007

Blikopener
Sla geen modderfiguur met Verzekerde Garantie

Een jaar of zes geleden was er een Protective Coatings Europe conferentie in Antwerpen, waar een van de zes parallelsessies ging over verzekeringen in conserveerwerk. Een beetje jammer voor die andere vijf sessies, daar staan ook sprekers die graag hun boodschap aan een publiek kwijt willen. Vijf bijna lege zalen?

Tot mijn verbijstering ging de verzekeringssessie niet door. Ik ben er nog steeds niet achter wat daar nou toch de overweging bij geweest is.

In oktober houdt de Paint Research Association een protective coatings congres in Amsterdam, waar het geen zwaartepuntthema is. Maar pas woonde ik een sessie bij waar het belang voor de BV Nederland, een Hogelonenland, goed naar voren kwam. Even heel zwart-wit gesteld, zou het verzekeren van conserveerwerk de overstap kunnen betekenen van zwartepieten in de gevarendriehoek (opdrachtgever, lakleverancier, metaalconserveerder) naar het voorshands expertise bewijzen in je Plan van Aanpak. Zodat een verzekeraar – uiteraard bijgestaan door een competente adviseur – het durft te dekken. De premie – die al lager is naarmate het risico lager is – wordt doorberekend naar de opdrachtgever. Die hem terugverdient door een vermindering in onverwachts tussentijds onderhoud. Resultaat: er blijft meer waardetoevoeging bij de aannemer hangen die een groter deel van de Design, Construct and Maintaintaart op zijn bordje krijgt.

Essentieel hierbij is de overstap van het voorschrijven een traditioneel bestek (receptuurbestek: roestwerend blauw in 300 micrometer, de verf zetten we klaar) naar het voorstellen van een functioneel bestek (uw constructie zal X jaar de functie Y kunnen uitvoeren zonder dat er sprake is van schadelijke Z).

Iedereen een natte neus en een glanzende vacht.

Toch moest ik aan het eind van de sessie even mijn natte neus in andermans vacht snuiten. Als het zwartepieten in de gevarendriehoek eigenlijk veroorzaakt wordt door kortetermijnbelangen, budgetscheidingen en gebrek aan “levenscyclusdenkvermogen”, is die toekomstgerichte expertise er dan plotseling wél bij de benodigdelikopener Edward Uittenbroek, eindredacteur adviseur van de verzekeraar??? En bij de aannemer die het Plan van Aanpak moet leveren om te mogen offreren??? Is de oorzaak van het probleem niet tevens de achilleshiel van de oplossing?????

Churchill eindigde telegrammen aan Roosevelt de eerste oorlogsjaren vaak met “KBO”. Van zijn secretaresse hebben we later vernomen, dat dit betekende “keep buggering on” ofwel zoiets als “blijf voortmodderen”. Uiteindelijk liep dat goed af voor ons deel van het continent, maar voortmodderen volstaat niet als we een hoogwaardige kenniseconomie willen zijn. Dan zullen we toch minimaal zelf onze infrastructuur moeten kunnen onderhouden, in plaats van te klagen over prijsdruk door Europese aanbesteding.

Edward Uittenbroek
Eindredacteur
Oppervlaktetechnieken